آواز کلاغ
امشب دل من اسیر یار است
آواز کلاغ، قارقار است
در پردۀ گوش آن خر کور
فریاد زنند، از رهِ دور
آن مردک زورگویِ خائن
بشکسته دماغ مرد کاهن
همسایه ما دیو سپید است
پایان شب سیه، سفید است
قورباغه نر همان وزغ نیست
روباه شکار گورخر نیست
گوش خر من بسی دراز است
انبار عسل پر از پیاز است
درد دل من ز بوی ماهی است
ای دوست چه وقت خاک بازی است
شلوار مگس که راه راه است
با اسب سیاه روی ماه است
با سگ به شکار گربه رفتم
با خر به کنار دجله رفتم
روباه شکار بچه شیر است
معشوقه خر، الاغ پیر است
ای دیو سپید پای در بند
آسفالت شده مسیر دربند
جوی دم در چه بویناک است
بقال محل هراسناک است
گوش خر من دراز گشته
آهوی ختن گراز گشته
بوسیدن روی زرد معشوق
ای آدم خر، تو هِی نزن بوق
البته ادعا ندارم که آدم ترسویی نیستم ولی از قطعنامه و تحریم و این جور بساط ها نمی ترسم؛ اصلا این مسائل که ترس نداره، چیزی که ترس داره، رفتار آدمهایی هست که چشمهاشونو بسته اند، دستشان را گذاشته اند روی ...شان و بی خیال همه چیز ، مثلا دارند مملکت را اداره می کنند. فقط یک سوال این وسط باقی می ماند، اگر به جای فرد مورد نظر، یک مترسک به کرسی ریاست جمهوری چسبانده شده بود، وضع مملکت به این روز می افتاد یا نه؟ اگر آقای «چه خوشگلی، چه ماهی» به جای پیگیری پرونده هسته ای، تشریف می بردند همان آب نبات می مکیدند و یا می رفتند گوسفند می چراندند و اصلا کسی این پروندۀ وامونده را پیگیری نمی کرد، باز هم همین قطعنامه صادر نمی شد؟ پس فرق این آقایان با دسته بیل چیست؟ اگر روزی مجلس رأی به عدم کفایت سیاسی بنی صدر داد، اگر مجلس هفتم هم به رای مردم بود نه به رای احمد جنتی، امروز هم باید چنان می کرد، طرفه آنکه با برکناری بنی صدر جبهه رونق کرد و گره بسته باز شد، امروز همان روز است ولی مجلس همان مجلس نیست. وگرنه این مرد کفایت سیاسی که چه عرض کنم، کفایت ... هم ندارد، اصلا...
بی خیال. شما خودشو ناراحت نکن.
